Na zdjęciu widać, ze cepeliny są okraszone cebulką przysmażoną na oleju, więc skąd te łzy ? Już wyjaśniam – to było danie na pożegnalny obiad dla mojej starszej Córki, która wyjechała do pracy do Krakowa. Z jednej strony się cieszę – Kraków obie znamy i bardzo lubimy, ale to daleko od Pyrlandii i nieczęsto się będziemy widywać…

Wracając do cepelinów – wyszukałam, że nazwy cepeliny i kartacze są używane wymiennie na podobne danie – wielkie obłe kluchy z ziemniaków nadziane z zasady mięsem. Różnica polega na kształcie – kartacze ( dawna nazwa kul armatnich) są okrągłe, a cepeliny wydłużone, o przekroju w kształcie elipsy. Kartacze jedliśmy na Suwalszczyźnie ,  cepeliny w Wilnie, a przepis na nie dostałam od Antoniego.

P.S. I tu sprostowanie – od pani Zity Krajevskiej, która pochodzi z Wilna i gotuje w Poznaniu dla Dark Restaurant i Vine Bridge dowiedziałam się, że nie tylko o kształt chodzi. Ciasto na cepeliny robi się tylko z tartych surowych ziemniaków, na kartacze z surowych i gotowanych, tak, jak w przepisie od Antoniego 🙂 I na tym, nie tylko na kształcie polega różnica.

Dla większości rodziny zrobiłam właśnie z Antoniowego przepisu, z mięsem, takie jak tutaj. Dla Córki, która jest weganką powstało specjalne nadzienie, bo ciasto jest bez jajek, więc nic zmieniać nie trzeba było. Zrobiłam je z papryki i cebuli a córka dodała pokrojone drobno kotlety sojowe, uprzednio namoczone z przyprawami.

 

WEGAŃSKIE CEPELINY

 

kilogram ziemniaków ugotowanych w mundurkach

2 kg surowych ziemniaków

2- 3 łyżki mąki ziemniaczanej

sól

Nadzienie :

papryka czerwona i zielona

duża cebula

łyżka natki pietruszki

sól, pieprz czarny i ziołowy, papryka słodka

2 kotlety sojowe

olej do smażenia

Dodatkowo – cebulka podsmażona na oleju do polania

Ziemniaki ugotowane w mundurkach rozgniotłam dokładnie ugniataczką – można je przepuścić też przez praskę albo zmielić. Surowe obrałam i przepuściłam przez sokowirówkę w celu uzyskania suchej pulpy. Sok odstawiłam, żeby się na dnie ustała skrobia, bo to ważny element ciasta. Można też ziemniaki  zetrzeć i dokładnie odcedzić, a nawet odcisnąć – patrz Antoni 🙂

Paprykę i cebulę drobno pokroiłam i podsmażyłam na oleju z pieprzami i papryką, potem dodałyśmy pokrojone drobno namoczone kotlety sojowe i natkę pietruszki.

Do ciepłych jeszcze ugotowanych ziemniaków dodałam pulpę z sokowirówki, skrobię ustaną na dnie soku i mąkę ziemniaczaną, wyrobiłam w miarę gładkie ciasto. Nabierałam na dłoń, formowałam podłużny placek , kładłam w środek łyżkę nadzienia i zamykałam formując obłe podłużne kształty cepelinów.

Gotowałam w osolonym wrzątku, po zagotowaniu na średnim ogniu, 20 minut, poważając łyżką cedzakową, żeby nie przywarły do dna. Użyłam do tego trzech sporych garnków, bo z tej porcji wyszło 14 kluch.

Cepeliny czy kartacze to poezja smaku. Nasze, mięsne zjedliśmy ze skwarkami, wegańskie polałam cebulką podsmażoną na oleju. Bardzo się cieszę, że wybrałam to – odświętne dla nas – danie na pożegnalny obiad .  Córka zjadła z apetytem sporą ilość,  aż się zastanawiałam, gdzie ona to mieści. Sama świetnie gotuje, ale mam nadzieję, że tęsknota za miaminymi daniami przygna ją czasem do domu…

Smacznego !